Uit hoofdstuk 17 van het nieuwste boek van Vlichthus: “Geheimen uit de oudheid”
“Het is menselijk niet mogelijk,” zei Hyatt Verrill. Hij heeft gelijk. Maar het is toch gebeurd. De reusachtige bergen van de Peruaanse Andes zijn overweldigend mooi, totdat je de uiterst gevaarlijke hellingen opkijkt en daar op de top met doodsverachting ruïnes ziet staan. De omgeving is angstaanjagend wild. Kilometers hoge bergen verdwijnen hoog in de wolken, vol met smalle richels en verscheurd door ravijnen en bodemloze kloven.
Watervallen van een adembenemende schoonheid vallen van deze onberispelijk sneeuwwitte toppen naar beneden, naar de vochtige, onbekende dieptes van de ravijnen. De lucht is zo dun dat zelfs de muilezels iedere tien stappen moeten stilstaan om op adem te komen. Hier, “aan de grenzen van het onmogelijke”, bracht een verdwenen beschaving edelstenen aan op verbluffend geconstrueerde veelhoekige muren, die over een afgrond hangen. Ze hakten vrijwel verticale trappen uit tot haast onmogelijke hoogtes. Hoog in de wolken rijst een acrobatische trap op met 64 treden, die in een plaats is uitgehakt waar je ondersteuning voor slechts één teen kan vinden. Een andere trap heeft 600 treden. Stel je eens voor!
Hoe werd dit paleis gebouwd?
Deze ingenieuze “juweliers” in steen beklommen een duizelingwekkende berg “niet breder dan de kling van een zwaard” en bouwden er wachttorens en muren met uitkijkposten. De bergwand is zo stijl dat als een persoon zou vallen, zijn lichaam pas 1000 meter lager gestopt zou worden. Vandaag de dag hangen de ruïnes van tempels, forten en torens nog als een klimop aan de steile bergwanden van het ravijn. Uitkijkend op een waterval, verrijst een prachtig paleis boven de beangstende diepte; onmogelijk te bereiken. Hoe werd dit paleis gebouwd? Terrassen werden wonderbaarlijk op verticale hellingen, op het randje van de afgrond, aangelegd. Hoe kregen ze de duizenden zware uitgehakte blokken naar boven?
Gebouw na gebouw zijn gebouwd op toppen die te steil zijn om te bereiken. Velen lijken letterlijk omhoog gegooid te zijn, alsof de monsterlijke stenen erheen zijn gevlogen. Een hoge uitgehouwen nis mondt uit boven de afgrond. Onder een I-vormige richel werd de rots afgevlakt en bedekt met nauwkeurig passende stenen kubussen. Alleen een bergbeklimmer met durf zou het mogelijk met een touw kunnen bereiken. De “toverbouwers” deden het onmogelijke.
Bedekt met ingewikkelde gravures
Overal verrijzen gebouwen die de wetten van evenwicht, zwaartekracht – en hoogtevrees – tarten. Ze zijn een triomf van menselijke durf en van een technologie die bijna riekt naar science fiction. Bovendien werden die enorme blokken soms uit steengroeven gehaald die meer dan 1600 kilometer verwijderd waren. Velen zijn bedekt met ingewikkelde gravures. Geen levend mens zou iets dergelijks kunnen namaken met het stenen gereedschap dat we vinden. Zoals Hyatt Verrill opmerkt: “Het is geen kwestie van vaardigheid, geduld en tijd; het is menselijk onmogelijk.”
Machu Picchu
machu picchu